Κανένας δεν ξέρει.
Είναι μακρύς αυτός ο δρόμος που βγάζει στην καρδιά μας
μ' ένα χαμόγελο που αναβοσβήνει στα χείλη μας.
Κι ας μην γνωρίζουμε.
Στιγμές που φοβισμένοι ανοίγουμε κρυφά
το μικρό μας παράθυρο στη μέρα
στο δωμάτιο αυτό το ακόμα στοιχειωμένο απο φωνές αυστηρές.
Τόσο καιρό φωνές σαν βροχή και απειλές.
Πόσα παιδιά χάθηκαν στ' αλήθεια εκει, πόσοι φίλοι;
Είδα κάτι σκοτεινούς ανθρώπους στον ύπνο μου
να' ρχονται κατα 'δω
μέσα απο υγρές σιωπηλές γαλαρίες.
Ξύπνησα με αναφιλητά.
Για μια στιγμή νόμισα πως με είδα ανάμεσά τους.
Απο τότε πέρασαν δέκα χρόνια.
Δέκα χρόνια αγρύπνιας...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου