Η έκπληξη μας είναι θραύσμα και θρό ι σμα .   Α εράκι του απέραντου στην ετυμηγορία του ανύπαρκτου. Τα μάτια που θυμούνται πως κοίταξαν ψηλά μέσα στην άρνηση.   Π ως κάποτε σωπάσαμε επιτέλους νικημένοι απο τη σοφία των πραγμάτων.  Κι είμαστε ακόμα. 'Ενα φευγιό που γυαλίζει στο σκοτάδι το κοχύλι στο αυτί του σύμπαντος που βουίζει ανέσπερα μια γελαστή απελπισία.

Όλα θα τα χωρέσουμε σε μια εκπνοή τα όνειρα, την ύλη, το τυχαίο. Όταν οι κόρες των ματιών θα εκτροχιάζονται κι ακούς τη σκέψη στα βρεγμένα κεραμίδια να γαντζώνει τα νύχια της στον ξερό πηλό. Οτι γίναμε ικέτες της ασφάλτου και τρέχουμε τώρα πιο γρήγορα απ' το φως για να' χουμε κάτι σαν καρδιά κι ένα σώμα αφυδατωμένο  για να διψάμε την απεραντοσύνη και να πιστεύουμε πως κάποτε όλα όσα ζούμε εδώ ίσως και να' ναι αληθινά.

  Όσο γι αυτούς που θα καταφέρουν να μην πέσουν σε χειμερίες νάρκες, προβλέπεται να ενδώσουν σε έκτακτα χειμερινά ναρκοπέδια. Είναι που μεσ' απ' το τίποτα το ελάχιστο φαίνεται σαν ενδιαφέρουσα προοπτική. Την άνοιξη ωστόσο θα ξαναμετρηθούμε. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως και να βγούμε περισσότεροι. Ως τότε λοιπόν ελαφροπατάτε.  

Ακόμα κι έτσι οι τροχιές μας, μας σμιλεύουν. Όχι πως ο μέσα μας βράχος θα αποκτήσει ποτέ το σχήμα της επιθυμίας μας μα να... κύμα το κύμα κάποτε θα μας πάρει η θάλασσα.

Είμαστε τώρα. Με μια βαλίτσα στο χέρι διαρκώς. Μ' ένα ρολόι σταματημένο, μ' έναν ορίζοντα χαμένο. Μ' ένα κεραμίδι για παν ενδεχόμενο, ζεστό να' χει το στήθος κάπου ν' ακουμπάει όπως κάναν οι παλιοί. Είμαστε τώρα. Ό,τι θυμόμαστε καντηλάκια αναμμένα αύριο δεν φαντάζεσαι, εκπνέει Θεός κι όλα τα σβήνει ανίκητος χρόνος, θωρία ανυπέρβλητη. Ρίχνω άδειο χαρτί να καώ ξανά πίσω απ' τις παρτίδες παίζονται όλα σηκώνομαι νωρίς απ' τα τραπέζια πρίν παίξουν τις άδειες τους ζωές.   Καταλαβαίνεις τώρα... τα καλύτερα δεν είναι ποτέ να τ' αφήνουμε για το τέλος.

Δεν θα το πιστέψεις μάλλον θα μπορούσαν ίσως τα μάτια σου δίπλα σου νύχτες ξάστερες και η βροχή απ' έξω μόνο θα μπορούσες ίσως τα θαύματα στα χέρια σου το' να πάνω στ' άλλο κι ας τα μάζευα συχνά απ τους δρόμους θα μπορούσες ίσως ποιός να ξέρει τα παιδιά κάποτε κλαίν στ' αλήθεια μα μόλις τ' αγαπήσεις πετάνε ψηλά γίνονται κόκκινα μπαλόνια, χαρταετοί χαμόγελα φτερωτά όχι πως το ήξερα μα πέρασα για να μείνω   όχι πως μπορούσα να στο πω θα σε τρόμαζε το ύψος νωρίς ξυπνούσες ακόμα όμορφη σκοτάδια υγρά σε ξένη γη κι ας μ' αφηνες μόνο μου χάραματα χαραγμένο στην άβυσσο.

Κάπου να κρατηθώ απόψε μυρίζει το φεγγάρι φωτιά ολόγιομο φωτίζοντας τα ολάδεια.  Είμαστε μια στροφή, ένα γύρισμα του δρόμου μια νύχτα αρκεί να τ' ανατρέψει όλα μια λέξη ένα φιλί για να γίνουν τα χείλη γκρεμός ή ουρανός. Που θα είσαι; Τί θα κρατάς; Το χέρι μου ή το μαχαίρι; Τι θα θυμάσαι; Τη λύπη ή τις χαρές; Τι θα διαλέξεις; Μεγάλος κόσμος για να κρυβόμαστε είμαστε ή δεν είμαστε ποιός το τολμάει θέλει θάρρος η αλήθεια όχι διαζευτικά τώρα που δεν υπάρχει ανάμεσα πια δεν έχεις άλλη επιλογή ή μέσα θα είσαι ή έξω για πάντα.

  Στ' απόστροφά μου κάθε που βραδιάζει ένα κορίτσι διαβάζει τους χάρτες τ΄ουρανού δεν έχει χέρια, τα' χει δώσει γυρίζει τους πλανήτες με τα μάτια. Σκορπάει μπαχάρια κάτω απο τις λύπες θυμάται τις μυρωδιές απ' τις γιορτές την άχνη των ονείρων στα βλέφαρα του. Δεν έχει που να κοιμηθεί βάζει την καρδιά του για προσκεφάλι πλαγιάζει στον ήχο των φτερών ξυπνάει χαράματα απ' τις αφρόσκονες. Δεν το χωράει ο κόσμος μα ίσως χωράει σε μια αγκαλιά στο σχήμα τ' ουρανού. Ίσως γιατί κάποτε στην αγάπη δικαιώνονται όλα όσα κοιτάμε μα δεν φαίνονται ακόμα όσα είδαμε με τα μάτια κλειστά το πέταγμα, το θρόισμα των άστρων το λευκό απ' το γαλάζιο το σκοτάδι που σπάει κομμάτια στα βράχια κι ο ερχομός εκεί που όλα μοιάζουν να φεύγουν για πάντα.

Κανένας δεν ξέρει. Είναι μακρύς αυτός ο δρόμος που βγάζει στην καρδιά μας μ' ένα χαμόγελο που αναβοσβήνει στα χείλη μας. Κι ας μην γνωρίζουμε. Στιγμές που φοβισμένοι ανοίγουμε κρυφά το μικρό μας παράθυρο στη μέρα στο δωμάτιο αυτό το ακόμα στοιχειωμένο απο φωνές αυστηρές. Τόσο καιρό φωνές σαν βροχή και απειλές. Πόσα παιδιά χάθηκαν στ' αλήθεια εκει, πόσοι φίλοι; Είδα κάτι σκοτεινούς ανθρώπους στον ύπνο μου να' ρχονται κατα 'δω μέσα απο υγρές σιωπηλές γαλαρίες. Ξύπνησα με αναφιλητά. Για μια στιγμή νόμισα πως με είδα ανάμεσά τους. Απο τότε πέρασαν δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια αγρύπνιας...

Ακούω εσένα. Ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια μου ο ήχος σου νυχτερινός, φεγγάρι στο τακούνι ποτάμια στα δάχτυλα. Ακούω εσένα κάπου σε ξέρω αγρύπνια μου κάτω απ' τ 'άστρα κι ευχή. Ακούω εσένα πες μου πως έρχεσαι εδώ να σηκωθώ να στρώσω θάλασσες  ν΄ανεβάσω ήλιους στα κατάρτια. Ακούω εσένα τον άνεμο στα μαλλιά σου,τις εποχές κι έχω το πιο μακρύ το πιο όμορφο ταξίδι χρόνια τώρα, περασμένο στην καρδιά σου.

Ένεκεν της μνήμης έχουμε έναν κώδικα μέσα μας να σπάσουμε ώσπου να πάψουν να επαναλαμβάνονται οι νεκροί και οι καιροί σαν των σκιών μας τις σκιές.   Μια παρτίδα απάτριδες είμαστε στο λέω ας παίξουμε λοιπόν όλο μας το φως σε μια ζαριά στο μικρό μας τούτο βιός ένεκεν της ομορφιάς να ξέρεις έχουμε έναν κόσμο ακόμα ν' αλλάξουμε.

Α΄ βραβείο ποίησης στους Παγκρήτιους λογοτεχνικούς αγώνες 2000  του Δήμου Ηρακλείου.    α Ανηφόρισα με το τελευταίο αστέρι το μονοπάτι της ανατολής ψηλά στο χείλος του κόσμου και στάθηκα τον γλυκό ύπνο του ονείρου ν' αγναντέψω. Σμιλεμένες των χεριών οι γραμμές απο τον μπάτη του πρώτου μας αγγίγματος και μια θάλασσα γλαυκή απ' της απαντοχή μας τον άσπιλο ουρανό. Νύχτες που επιστρέφουν μέσα σε μια νύχτα με την ανασαιμιά τους ζεστή ακόμα απ' το χάδι του πεύκου και της καρδιάς ο χτύπος που όλο με ξεγελά και τρέχω στο παραθύρι να σε δω ν' ανοίγεις ήσυχα του κήπου μας τη φεγγοβολή. Αχ ετούτη η γη λες και προσμένει τα βήματα μας πλάι να πορευτούν για να φανερώσει τους δρόμους της. Κι οι ώρες τούτες κύματα στο στήθος μου αγριεμένα να τους μιλώ τη γλώσσα του Μαγιού και της ψυχής το χάραμα μαρμαρυγή πασπαλισμένη απ' της αντάμωσης τη γύρη. β Ποιός καιρός ποιά βιολετί νοσταλγία ποιά φωνή γλιστρά με τη βροχή σ