Δεν είναι πάντα αυτό που νομιζω.
Κι όμως δυσκολεύομαι πολύ να το πιστέψω.
Πώς μια πόρτα που ανοιγοκλείνει, μ' αφήνει μια μέσα μια έξω, μια μέσα μια έξω.
Τόση δύναμη πια...
Τόση αδυναμία να μην μπορώ να πηδήξω απο ένα παράθυρο
που άφησε ανοιχτό μια υποψία
κι ας μην ξέρω κατα πού να τρέξω
ώσπου να πέσω πάλι στην πρώτη τυχούσα
με τα μάτια κλειστά
ώσπου να χυθώ ξανά στη θάλασσα
τη φεγγοβολούσσα.
Είναι ίσως γιατί μ' αρέσει όταν μεγαλώνουν οι σκιές των ανθρώπων.
Όταν γεννιέται μέσα μου η ψευδαίσθηση οτι θα μπορούσα να έχω και μιαν άλλη επιλογή
δεδομένη απο τη θέση του ήλιου
και όχι απο τα σκοτάδια του καθενός.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου