Όλα θα τα χωρέσουμε σε μια εκπνοή
τα όνειρα, την ύλη, το τυχαίο.
Όταν οι κόρες των ματιών θα εκτροχιάζονται
κι ακούς τη σκέψη στα βρεγμένα κεραμίδια
να γαντζώνει τα νύχια της στον ξερό πηλό.
Οτι γίναμε ικέτες της ασφάλτου
και τρέχουμε τώρα πιο γρήγορα απ' το φως
για να' χουμε κάτι σαν καρδιά κι ένα σώμα αφυδατωμένο
για να διψάμε την απεραντοσύνη
και να πιστεύουμε πως κάποτε
όλα όσα ζούμε εδώ ίσως και να' ναι αληθινά.
τα όνειρα, την ύλη, το τυχαίο.
Όταν οι κόρες των ματιών θα εκτροχιάζονται
κι ακούς τη σκέψη στα βρεγμένα κεραμίδια
να γαντζώνει τα νύχια της στον ξερό πηλό.
Οτι γίναμε ικέτες της ασφάλτου
και τρέχουμε τώρα πιο γρήγορα απ' το φως
για να' χουμε κάτι σαν καρδιά κι ένα σώμα αφυδατωμένο
για να διψάμε την απεραντοσύνη
και να πιστεύουμε πως κάποτε
όλα όσα ζούμε εδώ ίσως και να' ναι αληθινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου