Είμαστε τώρα. Με μια βαλίτσα στο χέρι διαρκώς.
Μ' ένα ρολόι σταματημένο, μ' έναν ορίζοντα χαμένο.
Μ' ένα κεραμίδι για παν ενδεχόμενο, ζεστό
να' χει το στήθος κάπου ν' ακουμπάει όπως κάναν οι παλιοί.
Είμαστε τώρα. Ό,τι θυμόμαστε καντηλάκια αναμμένα
αύριο δεν φαντάζεσαι, εκπνέει Θεός κι όλα τα σβήνει
ανίκητος χρόνος, θωρία ανυπέρβλητη.
Μ' ένα ρολόι σταματημένο, μ' έναν ορίζοντα χαμένο.
Μ' ένα κεραμίδι για παν ενδεχόμενο, ζεστό
να' χει το στήθος κάπου ν' ακουμπάει όπως κάναν οι παλιοί.
Είμαστε τώρα. Ό,τι θυμόμαστε καντηλάκια αναμμένα
αύριο δεν φαντάζεσαι, εκπνέει Θεός κι όλα τα σβήνει
ανίκητος χρόνος, θωρία ανυπέρβλητη.
Ρίχνω άδειο χαρτί να καώ ξανά
πίσω απ' τις παρτίδες παίζονται όλα
σηκώνομαι νωρίς απ' τα τραπέζια
πρίν παίξουν τις άδειες τους ζωές.
Καταλαβαίνεις τώρα...
τα καλύτερα δεν είναι ποτέ να τ' αφήνουμε για το τέλος.
πίσω απ' τις παρτίδες παίζονται όλα
σηκώνομαι νωρίς απ' τα τραπέζια
πρίν παίξουν τις άδειες τους ζωές.
Καταλαβαίνεις τώρα...
τα καλύτερα δεν είναι ποτέ να τ' αφήνουμε για το τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου