Θύμησέ μου τ' όνομα σου.
Είναι μια παρηγοριά κι αυτό.
Τόσες φορές που το φώναξα
σπάσαν τα γράμματα
κι έμεινες άναρθρη
και τα μέλη σου σκόρπισαν στο μέλλον μου
ανήμπορα, μη αναγνωρίσιμα.
Κάτι θα μου θυμίσουν κάποτε
αλλά δεν θα ξέρω τι.
Έτσι όπως τα υγρά σου στοιχεία
στάζουν αργά κι αμετανόητα
στου λαιμού μου τις φουσκωμένες φλέβες.
Έτσι όπως κρατώ το ποτήρι
και δεν ξέρω αν κοιτώ το γυαλί ή το νερό
ή το πως παραμορφωτικά μεγεθύνεται ο κόσμος μου μέσα απ' αυτό.
σπάσαν τα γράμματα
κι έμεινες άναρθρη
και τα μέλη σου σκόρπισαν στο μέλλον μου
ανήμπορα, μη αναγνωρίσιμα.
Κάτι θα μου θυμίσουν κάποτε
αλλά δεν θα ξέρω τι.
Έτσι όπως τα υγρά σου στοιχεία
στάζουν αργά κι αμετανόητα
στου λαιμού μου τις φουσκωμένες φλέβες.
Έτσι όπως κρατώ το ποτήρι
και δεν ξέρω αν κοιτώ το γυαλί ή το νερό
ή το πως παραμορφωτικά μεγεθύνεται ο κόσμος μου μέσα απ' αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου