Οι φωνές μας δεν έφτασαν ως τον ουρανό
μα τα χέρια μας μέσα απ' την ανελέητη τούτη πάλη
άγγιξαν τα σύννεφα και τ' ανέμου τις χελιδονοφωλιές.
Και τ' άσπρο βότσαλο στην άκρη του κήπου μας
ήταν βουνό που απόστασε
όπου μιαν άνοιξη ανηφορίζοντας σ' αντάμωσα
να λούζεις την πούλια με γαλανό νερό.
Όνειρα που στάξατε στα φύλλα της ελιάς
σαν σπαθιά ανυποψίαστα στης πέτρας το λιοπύρι.
Οι φωνές μας, τις ακούς;
Είναι αυτές που επιστρέφουν βουβές σαν βέλη απο τις κόκκινες βροχές
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου