Κι αν κάποτε χαθώ ποιά ζωή θα χάσω αναρωτιέμαι;
Εκείνη που δεν βρίσκω ποτέ
παρά μονάχα κάτι θραύσματα απ' την μετόπη της
στο περβάζι μου κάθε πρωί που ξυπνάω
κι εκείνη τη γλάστρα με το ψευδολούλουδο
ποτισμένο απο τα αναφιλητά.
Γιατί τα όνειρα δεν είναι για τους ανθρώπους
παρα μονάχα για κάποιους αγγέλους πια
που αποδήμησαν για άλλους κόσμους κι ουρανούς
όπου τα φτερά δεν είναι φορτίο
και άκρη του σώματος καταγέλαστη
μα ένα άγγιγμα πάλλευκης ελαφράδας
και μια χάρη για να περιγράφεις
αυτούσιος κι αυτόπτης τα θαύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου