Με τα δυό μου τα μαχαίρια
κόβω τα μαύρα σύννεφα
να στάξει το γαλάζιο σου
στα σκυθρωπά μου πέλματα.
Όμορφη, απόμακρη κι ανέγγιχτη
δεν σ' επιασα ποτέ
κι ας σ' ονειρεύτηκα πολύ
δεν μου έφταιξες σε τίποτα
κι ας σ' ονειρεύτηκα πολύ
δεν μου έφταιξες σε τίποτα
κι ας έζησα τόσες ζωές χαμένες
τόσες εποχές σαν ανοιχτό παραθύρι
στραμμένο πάντα σε σένα
τόσες εποχές σαν ανοιχτό παραθύρι
στραμμένο πάντα σε σένα
άνοιξη, πρώτη παντοτινή μου άνοιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου