'Ο,τι κι αν λέμε σωστό ή λάθος, τεκμηριωμένο ή μη, απόλυτο ή ασαφές, το μόνο σίγουρο είναι πως το Ελληνικό τραγούδι που δουλεύτηκε σοβαρά -το λεγόμενο σήμερα έντεχνο- έχει αφήσει τα ίχνη του σε κομμάτια αυτής της κοινωνίας κι είναι σαν να βλέπεις τα βήματα ενός ανθρώπου που περπάτησε σε μια στέπα ερημική, αφήνοντας όμως πίσω του σημάδια πνευματικής ύπαρξης και ελπίδας.Κάθε δεκαετία του προηγούμενου αιώνα είχε τα δικά της μουσικά χαρακτηριστικά κι έμοιαζε σαν ένα νεογέννητο πλάσμα που προσπαθούσε ψηλαφώντας να αναγνωρίσει τον κόσμο αποτυπώνοντας τον σε στίχους και μελωδίες. Περισσότερο πειραματικά - επιμένω σ' αυτό - καθώς κανείς δεν ήταν σίγουρος για το τι θα μπορούσε να δεχτεί και να κατανοήσει ένα κοινό που μεγάλωσε με λαϊκά άσματα της ξενιτιάς, της εργατειάς, και του φτηνού έρωτα.
Το 1982 τη χρονιά που πέθανε ο Μάνος Λοϊζος κυκλοφόρησε ένας από τους σημαντικότερους δίσκους του σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού. Δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται σήμερα, πότε τον άκουσαν ξανά ολόκληρο τελευταία φορά, δεν ξέρω πόσα νέα παιδιά γνωρίζουν την ύπαρξη του αλλά ο πολυσυλλεκτικός δίσκος "φοβάμαι" με ερμηνευτή τον εικοσιπεντάχρονο τότε Βασίλη Παπακωνσταντίνου, είναι ένας δίσκος ιστορικός αλλά κι ένα χρονικό σημείο μιας διανοητικής μεταβολής ενός μέρους της κοινωνίας που δεν ξέρω τελικά που χάθηκε ή σπαταλήθηκε.
Δεν ήταν μόνο το ομώνυμο τραγούδι με τον στίχο σύνθημα του Ανδρέα Πανταζή, "φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα", δεν ήταν μόνο η "Στέλλα" και "ο τρελλός" σε στίχους του γνωστού τηλεοπτικού πλέον megaλο δημοσιογράφου Γιώργου Οικονομέα, δεν ήταν η βαθυστόχαστη και σοβαρή πλευρά του Μπουλά και του Ζουγανέλη και το λυρικό " σ' ακολουθώ" του Λοϊζου. Ήταν όλα, ένα προς ένα. Ήταν όλη η προσπάθεια και το αποτέλεσμα της μια από εκείνες τις στιγμές που αισθανθήκαμε ότι το Ελληνικό τραγούδια ανέπνευσε με υγεία και αποτυπώθηκε ανεξίτηλα σχεδόν στη συνείδηση μας.
 |
Έτσι λοιπόν σήμερα δεν έχω να προτείνω ένα τραγούδι αλλά έντεκα. Ολόκληρο το δίσκο "φοβάμαι" ανεπιφύλακτα. Και να τον αφιερώσω σ' όλους αυτούς που θέλουν να νικήσουν το φόβο, το επικρατές αυτό συναίσθημα της εποχής μας.
Τα παρακάτω στοιχεία τα αναμεταδίδω από ένα ειδικό αφιέρωμα της "Καθημερινής" με τίτλο "100 δίσκοι και η ιστορία τους".
"ΦΟΒΑΜΑΙ"
Τραγούδια στην εποχή του Σ΄αγαπάω μ΄ακούς
Μουσική:M.Λοΐζος,Λ.Παπαδόπουλος,Γ.Ζουγανέλης.Γ.Γλέζος.
Στίχοι:Π.Μάτεσις,Σταχτοπούλου,Μ.Ρασούλης,Γ.Οικονομέας.
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
ΜΙΝΟS 1982
- Του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, εκεί καταθέτω τους στόχους μου. Δείχνω τον δρόμο που θέλω να διαλέξω και ακολουθώ και αργότερα. Έχουμε λοιπόν εδώ μελωδίες ενορχηστρωμένες με μια πολύ σύγχρονη αντίληψη για την εποχή και ένα πολύ μοντέρνο ήχο.Γι΄αυτό επιλέχθηκε και ο Κώστας Γανωσέλης για την ενορχήστρωση. Έχουμε, όμως και μια ιδιαίτερη ματιά στον στίχο.Από τον Παύλο Μάτεση κατ΄αρχάς που γράφει τον «Κουρσάρο».
Σ΄αυτόν τον δίσκο έχουμε και μια άλλη ιδιαιτερότητα : είναι ένας λαϊκός δίσκος με την έννοια της απήχησης. Είναι και προχωρημένος για την εποχή του.Φανταστείτε ότι ο δίσκος που πουλούσε ανάλογα την εποχή εκείνη είναι το « Σ΄αγαπάω, μ΄ακούς» του φίλτατου Γιώργου Σαλαμπάση!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι πως όταν πρότεινα τα τραγούδια στην εταιρεία, οι υπεύθυνοι στάθηκαν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί. Πίστευαν πως ένας τραγουδιστής 25 χρόνων με τις δικές μου δυνατότητες θα καταστρεφόταν μ΄ένα τέτοιο δίσκο. Ο Αχιλλέας Θεοφίλου, όμως, ο παραγωγός της δουλειάς, τα υποστήριξε πάρα πολύ, τους έπεισε και το αποτέλεσμα ήταν να μου ζητήσουν να τους προτείνω κι άλλους τραγουδιστές σαν εμένα. Στην πορεία τους σύστησα τον Νικόλα τον Άσιμο.
Εν πάση περιπτώσει, τα τραγούδια του δίσκου το καθένα χωριστά είναι από μόνα τους πολύ δυνατά.Η «Πρώτη Μαΐου» είναι γραμμένη από τον Λοΐζο για τον Μάη του ΄68.
Το «Θα φύγεις Μοναχή»... είναι ένα απεγνωσμένο ερωτικό τραγούδι, το «Τσιφτετέλι Αυτόνομων» και ο «Τρελός» με τη μουσική του Ζουγανέλη συνδυάζουν κάτι παραδοσιακό και σύγχρονο συνάμα, το « Χαράματα Ομόνοια«, την τρυφερότητα του Λοΐζου...η «Στέλλα» με τους στίχους του Γ.Οικονομέα είναι τραγούδια που στέκουν και σήμερα...κι εγώ σου λέω Στέλλα, στην αγκαλιά μου έλα... το παίζω πάντα στις συναυλίες μου.
Ο Σεμπάστιαν στη διασκευή του Σάκη του Μπουλά...Πολλοί μου λένε ότι το προτιμούν με τη δική μου τη φωνή:συνέβη μάλιστα κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης να φορτιστώ αρκετά και έτσι βγήκε αυθόρμητα αυτός ο λυγμός !Την «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη την άκουσα πρώτη φορά με τον Θανάση Γκαϊφύλια και είπα πως δεν πρέπει να λείπει απ΄αυτόν τον δίσκο .Έτσι κι αλλιώς αγαπώ πολύ την ποίηση και καταφεύγω πολύ συχνά εκεί. Ψάχνω σε βιβλιοπωλεία άγνωστα ονόματα και λυπάμαι πολύ που μένουν στο ράφι.
Γι΄αυτό αν θέλετε, στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει ο λόγος του Καρυωτάκη.
Δεν θα μπορούσα, πάντως, να ξεχωρίσω κάποιο απ΄όλα. Τα θεωρώ ένα προς ένα εξίσου σημαντικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου