Κρατάω την ανάσα μου. Όλα γύρω τώρα φαίνεται να σταθεροποιούνται σε μια εκτός ελέγχου τροχιά. Τώρα είναι η εποχή που δεν θέλαμε να έρθει, η εποχή του ξεκαθαρίσματος, της μεγάλης δοκιμασίας. Φτάσαμε εδω με απόλυτη ακρίβεια. Δεν θα μπορούσε να μας βγάλει αλλού αυτός ο δρόμος. Το βλέπαμε, τον περπατούσαμε όλοι μας, άλλοι οικειοθελώς κι άλλοι δυσανασχετόντας. Άλλοι αυτάρεσκοι, με μια πλαστική αυτοπεποίθηση κι άλλοι γεμάτοι ανασφάλειες. Κι εδώ τελειώνει. Μην έχουμε αυταπάτες. Δεν έχει παρακάτω. Δεν αξίζει έτσι παρακάτω. Θέλουμε να τελειώνει εδώ. Ίσως έτσι βρεθεί κάτι άλλο ίσως δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο. Πόσο ακόμα να παραβλέπουμε το λάθος; Πόσο ακόμα να απομυζούμε ένα ψέμα; Πόσο ακόμα να υποδυόμαστε;Οι περισσότεροι άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες έγραψε πριν πολλά χρόνια ο Νίτσε αναλαμβάνουν έναν ρόλο. Δεν ακολουθούν στη ζωή τους αυτό που πραγματικά επιθυμούν. Δεν πραγματοποιούν τα όνειρα τους. Κι έτσι αναγκάζονται να υποδύονται κάποιον άλλον, σαν ηθοποιοί του εαυτού τους. Κι από μια κοινωνία ρόλων, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα.
Έτσι λοιπόν η ιστορία μας είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται ανεπιτυχώς. Κρατάω λοιπόν την ανάσα μου γιατί ξέρω πως ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί ο άνθρωπος με την σκοτεινή του πλευρά. Πως ήρθε η ώρα της απληστίας να προσπαθήσει να επιβάλλει την απόλυτη εξουσία της στο νέο κόσμο ή να την χάσει.
Προς το παρόν παρακολουθούμε αδιαμαρτύρητα το ξήλωμα της κάθε επόμενης μέρας μας. Ίσως να πληρώνουμε το τίμημα. Γιατί πολλές φορές κάναμε πως δεν είδαμε. Πολλές φορές σωπάσαμε. Πολλές φορές αδικήσαμε. Όχι όλοι. Μα σίγουρα οι περισσότεροι.
Αυτές τις μέρες ο Ισραηλινός στρατός επιτίθεται ξανά στην Παλαιστίνη πιο λυσσαλέα απο ποτέ. Μας αφορά. Όλα μας αφορούν. Κάθε άδικο που προκύπτει. Κοντά ή μακριά. Άλλωστε τώρα έχει έρθει και σε μας. Και το άδικο που βιώνουμε με τη μορφή οικονομικού πολέμου θέλουμε να μαθευτεί μήπως κι έτσι ανατραπεί. Είναι καιρός λοιπόν να διαλέξουμε στρατόπεδο.
Το νού σας. Απο μας εξαρτάται η άνοιξη.
Να ξαναδώσουμε στα πόδια μας το χώμα.
(Είσοδος. Απο το Μικρό ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη 1985)
Κάποτε δεν είναι είναι
παρά μια λάμψη πίσω απ' τα
βουνά - κει κατά το μέρος του
πελάγου. Κάποτε πάλι
ένας αέρας δυνατός που άξαφνα
σταματάει όξω απ' τα
λιμάνια. Κι όσοι νογούν, το
μάτι τους βουρκώνει
Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;
Κανένας δεν ακούει, κανένας.
Όλοι τους πάνε κρατώντας
ένα εικόνισμα και πάνω του η
φωτιά. Κι ούτε μια μέρα,
μια στιγμή στον τόπο αυτόν
που να μη γίνεται άδικο και
φονικό κανένα
Γιατί δε φτάνεις ως εμάς;
Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι
να 'ναι: τον σάκο μου
τον ταξιδιωτικό στον ώμο'
στην τσέπη μου έναν Οδηγό'
τη φωτογραφική μου μηχανή στο
χέρι. Βαθιά στο χώμα
και βαθιά στο σώμα μου θα πάω
να βρω ποιος είμαι.
Τι δίνω, τι μου δίνουν και
περισσεύει το άδικο
Χρυσέ ζωής αέρα...
1 σχόλιο
Πολύ ωραίο!
Δημοσίευση σχολίου