Theme Layout

Fullwidth

Boxed or Wide or Framed

"Wide"

Theme Translation

Display Featured Slider

Featured Slider Styles

Display Trending Posts

Display Instagram Footer

Dark or Light Style

"Dark"

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Ο απο μηχανής θεός (deus ex machina)




Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να τοποθετηθώ απολύτως αντικειμενικά για την τρέχουσα περίοδο. Θα την ορίσω όμως εξ' αρχής ιστορική. Κι αυτό γιατί αλλάζει ο τρόπος ζωής μας. Έπειτα θα την χαρακτηρίσω στυγερή όπως θα λέγαμε για ένα έγκλημα. Για το αν θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας αργά ή γρήγορα δεν το γνωρίζω. Επιφυλάσσομαι. Ίσως να είμαστε εδώ και να το δούμε. Σίγουρα όμως οι μελλοντικοί μαθητές θα μάθουν για την περίοδο αυτή όπως μάθαμε κι εμείς κάποτε στο σχολείο για τον εμφύλιο και τις άλλες μη ένδοξες στιγμές της πατρίδας. Εννοώ με την ίδια αλήθεια και το ίδιο φως στα γεγονότα.


Στις πρώτες εβδομάδες αυτής της σκοτεινής εποχής της κρίσης όπως την ονόμασαν, είχα ακούσει απο έναν ψυχολόγο πως σε δύσκολες περιόδους δοκιμάζονται οι προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων και πως τότε είναι που πέφτουν τα προσωπεία. Πέρασε ο καιρός και φτάσαμε εδώ όπου πλέον δοκιμάζονται οι κοινωνικές σχέσεις και οι όποιοι δεσμοί μας συνέχουν. Ήρθε η ώρα που φαίνεται η αλήθεια. 

Κι η αλήθεια είναι πως δεν λάμπει πάντοτε άμα τη εμφανίσει της. Όπως τώρα.


Τυχαίνει να μην έχω εμπειρία απο τις προηγούμενες κρίσεις της δημοκρατίας και της κοινωνίας στη χώρα αυτή, ούτε κατα τη διάρκεια της χούντας ούτε και κατά τον Ελληνικό εμφύλιο. Είναι η πρώτη φορά που βιώνω ένα σοβαρό ιστορικό γεγονός όπως και πολλοί άλλοι νέοι άνθρωποι. Είναι η πρώτη φορά που ζω την έννοια της αρχαίας Κινεζικής ρήσης που λέει, "να έχεις την κατάρα να ζήσεις σε ενδιαφέρουσα εποχή".

Αυτή είναι η εποχή. Επικίνδυνα ενδιαφέρουσα. Και σαστίζω. Σαστίζω στη θέα της σημερινής κοινωνικής αποδόμησης, στον ανομολόγητο αλλά διάχυτο ιδεολογικό εθνικό διχασμό και τα παρακμιακά του φαινόμενα.  Ίσως γιατί είχα μάθει στην σχολική ιστορία πως το γένος των Ελλήνων είναι ο,τι είναι αλλά στα δύσκολα πάντα ενώνεται και θριαμβεύει. Πως η Ελλάδα δεν πεθαίνει και δεν σκιάζεται απο φοβέρες. Αυτό θυμάμαι και είχα πάντα τις ελπίδες μου στην τελευταία στιγμή. Αντιλαμβάνομαι όμως πως δεν είναι έτσι.

Αντιλαμβάνομαι πως είμαστε στα πολύ δύσκολα πια. Και για πρώτη φορά μπορώ να αποδεχτώ την τραγική ήττα μας. Και την χαρακτηρίζω έτσι γιατί ηττηθήκαμε απο μόνοι μας. Γιατί στα δύσκολα σκορπίσαμε. Γιατί στα δύσκολα κοιταχτήκαμε στα μάτια και κανείς δεν γνώριζε τον άλλον.

Είναι γιατί προερχόμαστε απο ψεύτικες ευδαιμονίες;
Είναι γιατί τραφήκαμε με ιστορικά ψεύδη που έκρυψαν τις αδυναμίες μας;
Είναι που πήραμε τη ζωή μας λάθος;

Πριν δέκα περίπου χρόνια είχα διαβάσει στην "αναφορά στον γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη την εξής σκέψη του η οποία με είχε προβληματίσει τότε χωρίς όμως να την βιώσω πραγματικά. Φαίνεται πως μας συμβαίνει τώρα. Σας την μεταφέρω απο μνήμης.

Βάλε το Έλληνα με έναν Τούρκο να παλέψουν.
Θα νικήσει ο Έλληνας.

Βάλε τον Έλληνα με έναν Γερμανό να παλέψουν.
Θα νικήσει ο Έλληνας.

Βάλε έπειτα τον Έλληνα να παλέψει με έναν Έλληνα.
Θα χάσει.

Κι αυτό γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα είναι ο εαυτός του.

Αυτό συμβαίνει και σήμερα. 
Κι ας πέρασαν κοντά 65 χρόνια απο τότε που τα έγραφε ο Καζαντζάκης.
Δεν έχουμε αλλάξει ακόμα αρκετά. Τουλάχιστον στην πλειοψηφία μας.

Τα γράφω αυτά που ζούμε απόλυτα περιγραφικά - πώς να χωρέσουν σε μια δημοσίευση - όσο μπαίνουμε βαθύτερα σε μια δοκιμασία ανθρωπιστική, σε μια υπαρξιακή κρίση που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της. Ζούμε την δημιουργία μιας καινούριας οικονομικής δικτατορίας που μεθοδευμένα επιβάλλεται απο χώρα σε χώρα.


Κι αισθάνομαι πως ένα απο τα μεγαλύτερα πλήγματα που μας έχουν καταφέρει είναι αυτός ο ιδεολογικός διχασμός. 

Αύριο μεθαύριο οι διεθνείς τραπεζίτες θα μας πετάνε ένα κομμάτι ψωμί και σαν τα σκυλιά θα δαγκωνόμαστε για το ποιός θα το προλάβει. Δεν ξέρω ποιός θα φταίει περισσότερο. Απο την άλλη δεν βιάζομαι να αποχαιρετήσω.
 



Γιατί όπως σε κάθε αρχαίο δράμα υπήρχε ο απο μηχανής θεός έτσι κι εδώ ίσως να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο ως λύση στο αδιέξοδο.

 Ίσως επαναπροσδιορίζοντας την υπόσταση μας.
 Ή αποκαλύπτοντας μας τον κοινό μας παρονομαστή.
Πάντως με κάποιον τρόπο οπωσδήποτε και γρήγορα.

Ακόμα κι αν είναι μια θρυαλλίδα το σχοινί που θα τον κατεβάσει στην τελευταία πράξη αυτού του δράματος.



You Might Also Like

Δεν υπάρχουν σχόλια

Αναγνώστες