Δημιούργησα αυτην εδώ τη σελίδα χωρίς ξεκάθαρο σκοπό.
Ανέκαθεν λειτουργώ μάλλον υποσυνείδητα σα να προσπαθώ να ακούσω
τις μέσα μου υπόγειες πηγές που οδηγούν στον πάνω κόσμο.
Όχι δεν πλήττω, ούτε αναζητώ ακροατήριο. Συνήθως επιλέγω τον ρόλο του ακροατή
για να μάθω κάτι καινούριο.
τις μέσα μου υπόγειες πηγές που οδηγούν στον πάνω κόσμο.
Όχι δεν πλήττω, ούτε αναζητώ ακροατήριο. Συνήθως επιλέγω τον ρόλο του ακροατή
για να μάθω κάτι καινούριο.
Τελευταία όμως αντιλαμβάνομαι πως αυτό που μας φθείρει με τον καιρό
και μας αφυδατώνει υπαρξιακά
και μας αφυδατώνει υπαρξιακά
είναι η έλλειψη δημιουργικών αφορμών.
Η εποχή που ζούμε δεν προσφέρει πια τροφή για το μυαλό
παρα μονάχα σάρκες για το θηρίο. Τις δικές μας.
Η εποχή που ζούμε δεν προσφέρει πια τροφή για το μυαλό
παρα μονάχα σάρκες για το θηρίο. Τις δικές μας.
Σκέφτομαι λοιπόν πως πρέπει να εφεύρουμε ξανά τις αφορμές (αφου δεν μας δίδονται πια) για να αντισταθούμε πνευματικά, για να κρατηθούμε.
Για να κρατήσει ο ένας τον άλλον στον βαθμό που μας επιτρέπει
το μέγεθος του οράματος μας και όχι ο φόβος μας.
το μέγεθος του οράματος μας και όχι ο φόβος μας.
Ο καθένας όσο μπορεί, χωρίς να αισθάνεται οτι γίνεται γραφικός. (συναισθηματική απενοχοποίηση)
Σ' αυτές τις εποχές, η κοινωνία μας κι ο καθένας ξεχωριστά
πρέπει να κάνει την υπέρβαση του.
Λίγο πιο κοντά, όπως θα έλεγε ένας σκηνοθέτης στους ηθοποιούς του.
Να χωράμε στο πλάνο.
Γιατί αύριο θέλω να υπάρχουν ακόμα τα χαμογελαστά εκείνα μάτια που θα μπορουν να δουν πιο καθαρά και πιο μακριά απ' όσο μπορούμε εμείς σήμερα.
Θέλω να πω πως ο καθένας απο εμάς μπορεί να γίνει η δημιουργική αφορμή
για τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του
για τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του
μήπως και εφορμήσουμε μπροστά
γιατί πιο πίσω και πιο κάτω, δεν θέλω να κοιτάξω.
Τα λέμε λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου