Τα παιδιά που πέτυχαν και φέτος στις πανελλήνιες εξετάσεις κέρδισαν το δικαίωμα στο όνειρο.
Τα παιδιά που δεν πέτυχαν δικαιούνται κι αυτά εξίσου να ονειρεύονται. Το δικαίωμα δεν το αποκτάς με τη έγκριση του κράτους ούτε εξεταζόμενος σε γενικής φύσεως γνώσεις. Το δικαίωμα το αποκτάς με την θέληση και την προσπάθεια.
Τα παιδιά θα ψάξουν να βρουν στο μέλλον τον εαυτό τους, τη ζωή που επιθυμούν. Αν και το όνειρο αυτό στις μέρες μας έχει ένα βάρος που δεν έχουν υπό φυσιολογικές συνθήκες τα όνειρα. Το βάρος της αμφίβολης πρακτικής εφαρμογής του δικαιώματος του ευ ζην στην Ελλάδα και σιγά σιγά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Το ακόμα υγιές όμως (στις περισσότερες περιπτώσεις) ένστικτο των παιδιών λειτουργεί επί του παρόντος. Ρίχνει μια ματιά στο ομιχλώδες μέλλον, κρατάει την εικόνα στο πίσω μέρος του μυαλού και επιστρέφει για να ζήσει την τωρινή επιτυχία και να κατασκηνώσει στο παρόν. Σωστή κίνηση. Γιατί η ζωή είναι τώρα. Κανείς δεν γνωρίζει πια για το αύριο. Κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει. Κι αυτό είναι πολύ ενοχλητικό.
Έτσι βέβαια ίσως μάθουμε να ζούμε το παρόν πιο πυκνά και ουσιαστικά. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Κατά πόσο όμως τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα μπορούν να στηρίξουν την επιτυχία και το όνειρο των νέων; Σίγουρα μπορούν, χωρίς αμφιβολία.
Το μόνο που έχει να κάνει ένας νέος φοιτητής με την είσοδο του στο ίδρυμα είναι να επιλέξει χρώμα ονείρου απο τους συνδικαλιστικούς πάγκους. Γιατί ο συνδικαλισμός προηγείται της γνώσης και είναι επίσης υπέρ αυτής, την ανάγει.
Τί δουλειά έχουν τα πολιτικά καθιζήματα στο χώρο της γνώσης και της παιδείας;
Γιατί στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού δεν συναντάμε ίχνος συνδικαλισμού;
Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Αυτά τα δυο δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Είναι άκρως αντίθετα.
Γιατί απλά ο συνδικαλισμός μας αποστερεί απο τη γνώση τη μόρφωση και την καλλιέργεια. Μας διχάζει και μας μετατρέπει σε κομματόσκυλα. Είναι η αιτία που η χώρα αυτή βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Αυτή η διαχρονική κουτοπόνηρη τακτική των κομμάτων να λαθροθηρεύουν νέους ψηφοφόρους προκειμένου να τους τοποθετήσουν στην δεξαμενή τους. Καβάντζα για τις επόμενες δεκαετίες.
Ο ιδεολογικός διχασμός και η διαίρεση του κοινού συμφέροντος σε πολιτικές παρατάξεις
διαμέλισε και στο παρελθόν και τώρα τη χώρα. Κι απ' ότι βλέπω η διαδικασία εξακολουθεί.
Όλα μαζί στον τενεκέ κι απάνω το καπάκι. Ξέρω όμως πως είναι αρκετοί οι νέοι που δεν θα τσιμπήσουν. Που θα ενοχληθούν απο το συνδικαλισμό στα εκπαιδευτικά ιδρύματα κι αυτό είναι ένα δείγμα υγείας έστω και τώρα.
Όμως το φαινόμενο πρέπει να εξαλειφθεί οριστικά, να μπει σ' ένα σκοτεινό χρονοντούλαπο και να διπλοκλειδωθεί.Όχι δεν πρόκειται τα πολιτικά κόμματα να πάρουν την πρωτοβουλία και να απομακρυνθούν απο τους χώρους αυτούς. Δεν σκοπεύουν να πετάξουν τόσο αβίαστα φρέσκια πελατεία.
Μπορούν όμως οι φοιτητές, αυτά τα διαβασμένα παιδιά να σκεφτούν λογικά και με τα σημερινά πικρά δεδομένα να αποφασίσουν να αποτινάξουν απο πάνω τους τη διαχρονική κοροϊδία των κομμάτων. Πρέπει να αρχίσει η αλλαγή και να δράσει το συνειδητό συλλογικό.
Και οι με "προτεραιότητα" δικαιούχοι στο όνειρο οφείλουν να καθαρίσουν τον ορίζοντά τους. Ας το κάνουν για τον εαυτό τους. Άλλωστε οι προηγούμενες γενιές δεν χρειάστηκε να μπουν σε καμιά διαδικασία εκκαθάρισης. Δούλευε τότε το σύστημα. Γύριζε η ανέμη έστω και στην τύχη έστω και στα τυφλά. Η κλωστή όμως ξετυλίχθηκε άτσαλα, βίαια. Μπερδεύτηκε πολύ.
Κι ό,τι μπλέκεται ανεπίστρεπτα κι ο,τι δεν λύνεται πια, κόβεται.
Καλή τύχη στους νέους και καλή σκέψη.
Ο βαθμός της επιτυχίας θα φανεί σε βάθος χρόνου, εδώ, εκεί ή αλλού.
Κανένας δεν ξέρει που και πότε.
Θέλω όμως πολύ να τα καταφέρουν, στο πείσμα των καιρών.
Κι ας έγινε τόσο αβέβαιο το αύριο για όλους μας.
Άλλωστε όπως έγραψαν κάποτε οι χίπηδες στην παραλία των Ματάλων
"today is life tomorrow never comes"
Σα να ήξεραν πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου