Κοίτα να δεις τι συμβαίνει.
Είχα ξεχάσει πως είναι να ταξιδεύεις χωρίς ξεκάθαρο προορισμό.
Είχα ξεχάσει πως είναι να σε πηγαίνει ο άνεμος.
Ή μήπως όχι;
Ο καπετάνιος της ζωής μου νόμιζα πως ήμουν εγώ
αλλα γιατί καθε πρωί ξυπνούσα σ' άγνωρα λιμάνια
γιατί έβρισκα στην πλώρη τη γοργόνα αλλιώτικη;
γιατί έβρισκα στην πλώρη τη γοργόνα αλλιώτικη;
Άκου, θα σου πω την αλήθεια.
Γύρισα πίσω γι' αυτή την ξαστεριά, γι' αυτή την απόκοσμη ησυχία.
Γύρισα πίσω γιατί κουράστηκα να περιμένω ποτε θ' αλλάξει ο καιρός.
Γύρισα πριν αλλάξω και δεν μ' αναγνωρίζεις πια.
Γύρισα πριν αλλάξω και δεν μ' αναγνωρίζεις πια.
Ό, τι άγγιζω κι ό,τι βλέπω επιστρέφει σ' αυτό το μαυροπίνακα
μέχρι να βρω τους επόμενους διάττοντες να στραφταλίζουν στην αυλή μου.
Κι έπειτα πόσο να κρατήσω;
Δεν θα ζητούσα περισσότερο απ' όσο θα διαρκέσει η μνήμη σου.
Ώσπου να προλάβω να κάνω μιαν ευχή
και να με βρει αυτή η νύχτα να ανατέλλω
φεγγάρι κατακόκκινο μέσ' απ' τη μαύρη σου θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου