Ο Οδυσσέας Ελύτης είναι από τους Έλληνες που θα ήθελα πολύ να είχα γνωρίσει και από κοντά. Εκ του πλησίον όπως θα έλεγε κι αυτός.
Θα είχαμε τόσα πολλά να πούμε για το φως, τη διαύγεια, τη θάλασσα, το Αιγαίο, την Ελληνικότητα και βεβαίως για τις γυναίκες. Τη Μαρία Νεφέλη, την Ελένη, τη Μαρίνα.
Για τον σουρεαλισμό και την ουτοπία, για τον έρωτα, τα καλοκαίρια και τη μουσικότητα των λέξεων.
Για τον σουρεαλισμό και την ουτοπία, για τον έρωτα, τα καλοκαίρια και τη μουσικότητα των λέξεων.
Τα τελευταία 7-8 καλοκαίρια όπου κι αν πάω κρατάω μαζί μου σ' ένα βιβλίο όλα του τα ποιήματα.Σα να μην μπορώ να αισθανθώ το καλοκαίρι αν δεν διαβάσω δυο τρείς στίχους απο τον μικρό ναυτίλο σα να μην ξεκλειδώνονται οι χυμοί του Αυγούστου αν δεν διαβάσω τα παιχνιδιάρικα ρω του έρωτα.
Ο Οδυσσέας Ελύτης είναι απο τους Έλληνες που κατάγεται απο το μακρινό και ένδοξο παρελθόν μας (μετάφρασε την αρχαία ποιήτρια Σαπφώ) φωτίζει το παρόν μας με το δημιουργικό του έργο και προφητεύει εύστοχα τα μελλούμενα (προφητικόν).
Ωστόσο η ποίηση στη σύγχρονη Ελλάδα σκονίζεται σε κάποιο ξεχασμένο ράφι.
Κι αυτό γιατί ως τέχνη θεωρείται αντιεμπορική λόγω του οτι για κάποιους είναι δυσνόητη, κρυπτογραφημένη.
Δεν συμφωνώ. Η ποίηση είναι μια τέχνη που δεν ερμηνεύεται εγκεφαλικά όπως κάποιοι προσπαθούν. Απλά την αισθάνεσαι και τη διαισθάνεσαι. Όπως τη μουσική.
Υπάρχει λοιπον μια σοβαρή παρεξήγηση την οποία θα προσπαθήσω να φωτίσω.
Υπάρχει λοιπον μια σοβαρή παρεξήγηση την οποία θα προσπαθήσω να φωτίσω.
Ως Έλληνες είμαστε βαθιά ποιητικός λαός κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε.
Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα που έχει τόσο μεγάλο αριθμό σπουδαίων λογοτεχνών τον 20ο κυρίως αιώνα.
 |
| ( φωτό η γενιά του 30) |
Είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με τον έμμετρο στίχο που ακόμα και ένα γηπεδικό σύνθημα για να ειπωθεί απο τους οπαδούς πρέπει να είναι έμμετρο και να έχει ομοιοκαταληξία αλλιώς δεν λέγεται δεν θεωρείται καν έγκυρο. Νομίζω οτι αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού.Το ίδιο και στις πορείες αλλά και σε κάθε μαζική έκφραση.
Ενστικτωδώς αναζητάμε παντού την ομοιοκαταληξία.
Ίσως γιατί αυτός ο τόπος είναι έτσι. Έμμετρος. Αρμονικός δηλαδή. Κι ας μην το βιώνουμε μέσα στην κοινωνία μας. Όμως αυτό είναι δικό μας πρόβλημα.
Είναι ίσως γιατί απο παρεξήγηση απομακρυνθήκαμε πολύ απο ό,τι είναι ιστορικά και βιωματικά δικό μας. Απο το αλφάβητο μας ως την απαξίωση που δείχνουμε στο φυσικό μας περιβάλλον.Πιθανόν όπως λένε να είναι όλα θέμα παιδείας.
Είναι όμως και θέμα επιλογής. Υποτίθεται οτι δεν υπάρχει λογοκρισία στις μέρες μας.
Δεν καταλαβαίνω για παράδειγμα γιατί μετράει περισσότερο το να γράψει ο επαγγελματίας στη φίρμα του spyros και όχι Σπύρος. Αυτό είναι ένα δικό μας ταμπού. Είναι ένδειξη χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Θα σας παρακαλέσω εδώ να μην ξεφύγει ο νους σας και αρχίσει συνειρμούς με εθνικισμούς κλπ. Τελευταία η πολιτική σκέψη κατάντησε δηλητηριώδης.
..."Κύμα στο φως ξαναγεννάει τα μάτια
όπου η ζωή αρμενίζει προς τ' αγνάντεμα
Ζωή"
Δεν έχει σημασία αν κατάλαβε κανείς τι ακριβώς εννοεί εδώ ο Ελύτης.
Σημασία έχει αν το αισθανθήκατε έστω και λίγο.
Γιατί η ποίηση είναι κυρίως αίσθηση και όχι νόηση.
Και μόνο όταν αισθανθείς καταλαβαίνεις πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου